Algoritme maken, scratch, “modelleren” of “programmeren” stiekem best hartstikke leuk!
Maandagavond 21:45. Oké leuke lessen bedenken voor morgen! Ervoor zorgen dat de kinderen na ruim een week thuis school en nieuwe RIVM adviezen de moed niet laten zakken! Proberen de “thuis-schoolziek” te voorkomen. (Zou zo maar een nieuw woord in de Dikke van Dale kunnen worden 😉).
Na wat snuffelen en zoeken vind ik https://futurenl.org/digi-doener/. Getriggerd door de woorden digitale vaardigheden en gratis duik ik er verder in.
Ahh mailtje sturen, dan ontvang je een mailtje en dan daar weer op kikken. “Simpel toch!”, denk ik stoer. “Waar is dat mailtje nou? Oh Spam even openen, oh oeps ik druk op verwijderen. Waar is mijn prullenbak? Hoe kan ik nou in de digitale wereld ook weer iets kwijt zijn? Oké gevonden. Mailtje bevestigen. Nu kan ik beginnen.”
Met een stuk of tien tabbladen open van dezelfde site (tijdens dit soort processen wordt een duidelijke scheidslijn getrokken of je tot de mensen behoort met geduld of tot de mensen die 1 seconde wachten al te lang vindt) valt mijn oog op de les “Maak een doolhof in scratch.” Via een (in principe ) duidelijk stappenplan wordt uitgelegd aan kinderen (uh en ouders) hoe je een eigen doolhof kan maken. Oké nu ben ik aan, nu wil ik kijken of ik dan kan! Tuurlijk kan ik dat, toch??? Ik voel nu al voldoening, heb nog niks gedaan. Ik print het stappenplan uit. Het zal het tijdstip op de avond geweest zijn, maar ik had natuurlijk beter een tabblad met de handleiding open kunnen zetten naast het scratch programma (met de toch al tien openstaande tabbladen). Om meerdere redenen was dit beter geweest. Natuurlijk de milieureden, maar ook nog een andere…
Stap voor stap pas ik het stappenplan toe. Wat een structuur, wat een orde, wat kan ik dit goed! Maar dan…”Huh waar staat dat dan? Nee hoor ik heb vast een andere versie dan de handleiding. Ik heb bij de gele blokjes niet met die opties. Ik heb hele andere opties bij geel. Hoe kan dit nou. Ik heb een fout ontdekt! Oleeeee! Waar zit de fout!” Oke in de detective-stand, speuren naar DE FOUT”. Nou ik heb deze ontdekt hoor. Was wel een teleurstellende conclusie. Het bleek gewoon de printer te zijn. De “geel” print ie dus meer als “oranje”. Maar ik liet mij niet ontmoedigen en ging kranig door met het stappenplan. Jaaaa een doolhof, ja hoor mijn figuur kan “au” roepen wanneer ie tegen het lijntje komt. Oké nu ging ik dus pas echt los. Je kan dus nog veel meer zag ik !!! Wat nou als ik een spel maak en daar dan een dictee van maak? Inmiddels had ik ontdekt dat je ook woorden kan inspreken. Vrolijk spreek ik om 23:15 de woorden in. “Consequenties, conciërge, corona.” Oh nee die laatste haal ik maar weg, daar horen ze al genoeg over. Ik breid het steeds meer uit, nog meer figuurtjes en nog meer woorden. Oh de achtergrond kan ik ook nog in thema aanpassen. Ik voel me steeds vrolijker worden. Ik sta hier even bij stil en gniffel hardop van het besef dat ik op dit moment, op dit tijdstip, vrolijk kan worden van een achtergrond die ik in het thema kan aanpassen! Inmiddels is het officieel al weer de volgende dag. Heb ik een nieuwe hobby gevonden?
De volgende ochtend kregen de kinderen uiteraard het dictee voor hun kiezen. Ze vonden het leuk! En ik zat er naast, het minstens net zo leuk te vinden. “En vanmiddag gaan jullie ook leren programmeren!” Enthousiasme alom. En ja hoor ze konden niet wachten. Ze vonden het leuk en vlogen door de instructies heen. Mmm ze hadden het wel erg snel door. Ontdekten opties die ik nog niet had gevonden afgelopen nacht. Tussendoor zijn ze elkaars testpersoon voor het gemaakte spel (zie foto). Ik zeg missie geslaagd! En vanavond, als de kinderen in bed liggen, ga ik mooi nog even uitproberen wat ik ze allemaal heb zien doen! Dus dikke tip, zeker doen met je/jullie kids, maar pas op het verslavingsgevaar voor de ouder 😉